Wiatrak drewniany Radomierz

Wiatrak powstał prawdopodobnie na przełomie XVII i XVIII wieku —data na kole palecznym — 1703. Data świadczyć może o powstaniu wiatraka bądź jego modernizacji lub remoncie. Pierwotnie wiatrak znajdował się we wsi Starkowo, skąd został przeniesiony do Radomierza przez rodzinę Błaszkowskich około 1830 roku (data na belce stanowiącej górne oparcie wrzeciona złożenia przemiałowego).

W 1904 roku córka p. Błaszkowskiego wyszła za mąż za Piotra Zalisza, który stał się nowym użytkownikiem młyna. W czasie II wojny światowej młyn stał nieużytkowany, natomiast Zaliszowie byli wysiedleni w okolice Łukowa na Lubelszczyźnie. Piotr Zalisz pracował wówczas w młynie motoro-wodnym w miejscowości Krzywda.

Wiatrak w Radomierzu usytuowany jest na lekkim wzniesieniu, w kierunku południowo-wschodnim, za zabudowaniami działki siedliskowej właściciela (ul. Południowa 39). Teren na którym wznosi się wiatrak porośnięty jest trawą – bezpośrednio przy obiekcie. Nieco dalej znajdują się grunty orne. Wiatrak skierowany jest stroną nawietrzną (skrzydłami) w kierunku zachodnim.

Wiatrak w Radomierzu pracował do połowy lat 50 -tych XX wieku. W trakcie eksploatacji młyna prowadzone były biezące naprawy oraz konserwacje. W 16830 roku wymieniona została belka łącząca boczne ściany wiatraka, będąca jednocześnie górnym oparciem osi złożenia przemiałowego. 1945 roku zainstalowano nowe skrzydła napędowe — nie odbudowano zapierzania żaluzjami mechanicznymi.

We wrześniu 1971 roku uległy zniszczeniu dwa skrzydła —nie odbudowane. Od momentu zaprzestania pracy w 19/2 roku, nie przeprowadzano prac zabezpieczających I remontowych budynku